مگر می شود در کتابخانه شاهنامه نداشت؟

خبرگزاری برنا- سمنان؛ شاهنامه فردوسی بی تردید از ارزشمندترین و می توان گفت ارزشمندترین کتاب ایرانی است.

کتابی ایرانی پر از جملات پارسی که وقتی دست به قلم می شوی و نام شاهنامه را میبری قلمت می ترسد که کلمه ای جز کلمات پارسی به کار برد .

هر چند از ویژگی های زبان تغییر است و زبان در دوره های مختلف دچار تغییر می شود. 

اما مساله این است که چه می توان کرد تا این تغییر به دگرگون شدن نزدیک نشود و فردوسی به بهترین شکل  توانست.

شاهنامه با حفظ و تاکید بر جملات و کلمات پارسی به شکل برجسته و فاخر رسالت خود را بر زبان پارسی به انجام رسانید و جدا از حفظ این میراث یک سروده غنی را به نام ایران و به نام زبان پارسی در دنیا به ثبت رسانید تا ما  امروز به آن افتخار کنیم و تا سخن از ادبیات غنی در دنیا می شود و یا نام حماسه هومر  به میان می آید ما شاهنامه  فروسی را به رخ بکشیم.

شاهنامه بسیار غنی است و هر اشاره به آن متخصصین زبان و ادبیات را به وجد می آورد و هر بیت آن جدا از بیان حوادث تاریخی  که بی شک از بزرگنمایی ها به دور نیست و این  نیز از ویژگی های حماسه سرایی است که  شاهنامه به بهترین شکل  و در راستای فرهنگ ایرانی تشکیل شده است به شکل زیبا و خوش آهنگی بیان می شود

شاهنامه کتابی ارزشمند برای یک فرهنگ است  و باید آن را گسترش داد  و هر ایرانی در کتابخانه اش حتما کتاب شاهنامه را خواهد داشت و خواهد خواند  و اصلا مگر می شود در کتابخانه شاهنامه نداشت؟

در آخر این بیت از شاهنامه، حس یک عاشق و معشوق را به ایران  تداعی می کند:

چو ایران نباشد، تن من مباد                        بدین بوم و بر زنده یک تن مباد