ماه مهر است، دلم مدرسه می خواهد..

ماه مهربانی،  ماه دانش آموزی،  ماه یادگیری و ماه بچه های کوچک از را ه رسید.دلم هوای مدرسه  کرده است،  مدرسه ای به بزرگی قلب بچه های کوچک و باز ماه مشق های خط خطی،  کیف های پر از کتاب،  بدرقه ی کلاس اولی ها،  شیطنت های راه مدرسه،  انتظار زنگ تفریح  و هجوم به بوفه ی مدرسه، داستان های چوپان دروغگو،  فداکاری ریز علی،  بابا آب داد، کوکب خانم،  تصمیم کبری روباه و زاغ و قالب پنیری که دزدیده شد، آغاز  راه روشن دانایی   و ماه فرار از جهل ونادانی...

آری ماه مهر  ماه نوجوانان و نونهالانی است که  آیند ساز این  کهن زاد گاه  هستند، و معلمانی که این  پس از سه ماه استراحت و بازآموزی با کوله باری از تجربه، سلاح مبارزه با جهل و نادانی را بر دوش میگیرند تا شاید قلمی بر قلم های جهان بیفزایند و  اسلحه  و تفنگی را کم کنند.

عالمی میگوید، (( اگر بجای تفنگ با معلم به جنگ دنیا میرفتیم،  همه دشمنان را نابود می میکردیم.))

مهر نماد دمهربانی است،  مهر آشیانه ی تولید علم و دانایی است. پایگاه مبارزه با جهل و بیسوادی و استبداد است. 

باید بپذیریم که صلاح و فساد هر مملکتی به دست معلم و دانش آموز است. تربیت و تعلیم هر جامعه ای از مدرسه شروع میشود.  آموزه های معلمان چراغ راه اینده سازان است. 

باید بپذیریم که  آموزش و پرورش با داشتن حدود 60 درصد جمعیت کشور، اساسی ترین و تاثیر گذار تربن نهاد جامعه ایران است... حدود 14میلیون دانش آموز،  یک میلیون معلم ،  که چیزی در حدود 30میلیون هم  خانواده  های آنها را تشکیل میدهند،  میتوانند هر تحولی را رقم بزنند.

باید هم معلم  و هم دانش آموز بدون دغدغه و به دور  از هر تنشی وارد مدرسه شوند. ناملایمات روزگار و کمبودها و کاستی ها ،  همه می توانند در کار نظام اموزشی خلل ایجاد کنند و انها را از رسیدن به سرمنزل مقصود باز دارند.

مسوولین باید در فکر تامین معیشت  مادی و حفظ ارزش و جایگاه واقعی معلمین در جامعه باشند، زیرا در غیر اینصورت کشور دچار ناملایماتی میشود که جبران آنها کاری ناممکن میشود.

فصل شعار گذشته است و نگاه همه به عمل مسوولین است تا بدانند برای فرهنگ و آموزش و پرورش این مملکت جقدر ارزش قایل هستند. بیاییم همه دست به دست هم بدهیم و آموزش و پرورش را به راه اصلی آن بازگردانیم.