برای مدال آوری در المپیک باید ابتدا آسیا را فتح کرد

در همان دوره، ایران با کمک میزبانی از حیث تعداد مدال در رده دوم مدال ها بعد از ژاپن قرار گرفت و چین تازه وارد و کره جنوبی پس از ایران در رتبه های سوم و چهارم قرار گرفتند. چین در آن زمان هنوز خود را پیدا نکرده بود و درگیر مسایل ایدئو لوژیکی کمونیستی بود و برای اولین بار بود که به جای تایوان در این مسابقات شرکت می کرد.

در همان زمان نیز رشته کشتی آزاد و فرنگی و همچنین وزنه برداری با ۱۷ مدال طلا، بار اصلی کاروان ایران را بر دوش داشتند؛ اما انتظار می رفت که با زیر ساخت های جدید احداث شده، در دوره های بعدی بازی های آسیایی، ایران بتواند نه به اندازه بازی های تهران ولی نسبت به دوره های قبل در سایر رشته ها مدال آور باشد.

اما این اتفاق نیفتاد و ایران در بازی های آسیایی ۱۹۷۸ شرکت نکرد و چهار سال بعد یعنی ۱۹۸۲ دهلی هم تنها توانست ۴ مدال طلا در کشتی و وزنه برداری کسب کند. این روند مدال آوری در آسیا همچنان ادامه داشته، که اگر مدال های دو رشته غیر المپیکی ووشو و کاراته را در نظر نگیریم، هرگز مدال های طلای کشور در بازی های آسیایی از ۱۰ مدال طلای وزنه برداری و کشتی بالاتر نرفته است.

اما نکته بحث در این خواهد بود که برای ورزش ایران راه میانبری وجود ندارد و راه کسب موفقیت در المپیک از بازی های آسیایی می گذرد؛ راه موفقیت در آسیا، دل کندن از مدال های کشتی و وزنه برداری است، به این معنی که ورزش کشور باید خود را از وابستگی به مدال های این دو رشته خلاص کند و این میسر نیست مگر با سرمایه گذاری در سایر رشته ها.

باید توجه داشت که گسیل تمام و کمال بودجه و امکانات کشور به سمت سه رشته ی فوتبال ، کشتی و وزنه برداری، شاید در کوتاه مدت چند مدالی را برای کشور داشته باشد ولی در بلند مدت چنین خواهد شد که با گذشت حدود چهل سال از بازی های آسیایی تهران، هنوز نمی توانیم به نصف مدال های آن بازی ها دست پیدا کنیم؛ و این در حالی است که کشور های ژاپن، کره جنوبی و چین، سال هاست از وابستگی به رشته های بومی خود نظیر جودو، تکواندو  و ووشو کاسته اند.

جدول مدال بازیهای آسیایی ۱۹۷۴ تهران

منبع: راستان نیوز