فیلمسازی در سینمای شهری الگویی از فلسفه روابط پیچیده شده انسان‌ها است

سامان آسترکی در گفتگو با خبرنگار حوزه سینما خبرگزاری برنا درباره ماهیت فیلم شهری، اظهار کرد: به اعتقاد من فیلمساز شهری دغدغه های منحصر به فردی دارد، زیرا روابط اجتماعی و امور شهرنشینی را به نحو خاصی در تکنیک های فیلم باید به کار ببرد تا مخاطب را جذب کند.

کارگردان تله فیلم «برنده» ادامه داد: امور شهرنشینی و روابط اجتماعی در فیلم شهری باید به گونه ای ساخته و پرداخته شود که بتواند به خوبی بیانگر موضوعات شهری باشد. صرفا فیلم شهری قرار نیست تنها به معضلات و مشکلات شهری بپردازد ، حتی اتفاقات خوب که ساختار خوشحال کننده ای را ایجاد می کند، می تواند سوژه فیلمساز شهری قرار بگیرد.

آسترکی تصریح کرد: اتفاقا اخیرا فیلمی دیدم که اتفاقات و موضوعات شهری را خیلی سیاه بیان کرده بود و معتقدم که چه معنایی دارد که این فیلم تا به این حد سیاه پردازی کرده است. لزومی ندارد که موضوعات را تا حد زیادی سیاه و به مرز نابودی نشان دهیم. مطمئنا فیلمسازی در سینمای شهری الگویی است که از فلسفه روابط پیچیده شده انسان‌ها بهره مند است پس سیاه نمایی نمی تواند حقیقت را به خوبی نشان دهد، حتی مخاطب را هم به نوعی از فیلم های تلخ، فراری می دهد.

کارگردان فیلم «صندلی خالی» به رویکرد اثر فرهنگی ـ هنری در رابطه با زندگی شهری اشاره کرد و گفت: تصور کنید اگر زمان بندی را در سینمای شهری مدنظر قرار دهیم، خیلی هم راستا با سرعت است و پدیده های هیجان تری را در بر دارد. ریتم بالا در فیلم، همراه با پدیده های فرهنگی پُرشتاب به گونه ای تاثیرگذاری بهتری بر اشخاص می گذارد.

آسترکی به تکرار گویی در فیلم‌ها پرداخت و تصریح کرد: وجود تکرار درموضوع فیلم ها، هم به علت نوع روایت و داستان گویی، هنرمندان و هم شرایط محدود فیلمسازی بستگی دارد که وجود این مقولات سینما را به ورطه تکرار می رساند. زمانی که فیلمساز برای گرفتن مجوزها، طرح و ایده ها با موانع و سختی مواجه شود به الگوهای کلیشه ای که توانسته از فیلترهای روابط فیلمسازی عبور کند، بپردازد.