حافظ ثانی‌اش خوانم این ترک پارسی گوی را

  به گزارش خبرگزاری برنا ؛ سید محمدحسین بهجت تبریزی، متخلص به شهریار 29 سال قبل در چنین روزی چهره در نقاب خاک کشید.

وی فرزند حاج میرآقا خشکنابی بود که در سال 1285 هجری شمسی در روستای زیبای خوشکناب بستان آباد آذربایجان شرقی به دنیا آمد.

ایام کودکی شهریار با جنبش آزادی خواهان مشروطه به رهبری ستارخان و باقرخان همراه بود.

وی در کودکی با قرآن و دیوان حافظ آشنا شد و پس از تحصیلات مقدماتی حوزوی به تهران رفت و وارد مدرسه دارالفنون شد.

شهریار جوان ، سپس وارد مدرسه طب شد، ولی پس از پنج سال تحصیل ، در پی حادثه‌ عاشقانه‌ای بدون اخذ مدرک دکترا، تهران و دانشکده را ترک کرد و در خراسان وارد خدمت دولتی شد.

این شاعر عارف پس از مدتی دوباره به تهران بازگشت و این بار در بانک کشاورزی مشغول به کار شد.

وی در سال 1332 به زادگاهش تبریز مراجعت و یک سال پس از آن ازدواج کرد که ثمره این ازدواج سه فرزند به نام های شهرزاد، مریم و هادی است.

از دوستان شهریار در این دوره می‌تـوان مرحوم شهیار، مرحوم صبا، نـیما، فیروزکوهی، تفضلی، سایه و چند نفر دیگر را نام بـرد.

این شاعر ایرانی  غزل‌های دلنشین بسیاری سروده است که  اثر  زیبایش در وصف مولای متقیان حضرت امیر المونین علی (ع) با مطلع «علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را» از نمونه بارز این اشعار است.

منظومه ترکی «حیدر بابا» که نام کوهی در زادگاهش است هم از زیباترین اشعار شهریار به زبان مادری اوست.

شهریار شاعری سه زبانه است. او به همه زبان‌ها و ملت‌ها احترامی کامل دارد.

او در جای اشعارش می کوشد تا با هر نحو ممکن سبب انس زبان‌های مختلف را فراهم کند.

اشعار او به سه زبان ترکی آذربایجانی ، فارسی و عربی است.

تازگی مضمون ، خیال ، تعبیر ، حتی در قالب شعر دیوان او را از بسیاری شاعران عصر متمایز کرده است.

عمق تعلقات دینی و توجهات مذهبی خانواده و نیز شخص استاد شهریار به حدی است که عشق به ائمه اطهار علیهم السلام در بسیاری از اشعارش آشکار است.

هنگامی که انقلاب اسلامی ایران به رهبری امام خمینی در بهمن 1357 پیروز شد، او با همان روحیه دینی و ذهنیّت صاف و روشن خود، از انقلاب دفاع کرد.

محمد حسین شهریار در طول دفاع مقدس هم بارها حمایت خود را از رزمندگان اسلام با سرودن شعرهای حماسی نشان داد.

شهریار کشور شعر و ادب سرانجام به دنبال کسالتی، از بیستم آذر 1366 در بیمارستان بستری شد و با وجود معالجه موقت در 27 شهریور 1367 ، در سن 83 سالگی به ابدیت پیوست.

پیکر وی 28 شهریور ماه در مقبره الشعرای تبریز به خاک سپرده شد.

بیست و هفتم شهریور سالروز خاموشی شهریار شعر ایران با تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی " روز ملی شعر و ادب " نامیده شده است.