به جای اینکه‌ مدال‌هایم را خودم و خانواده‌ام ببینند، مردم می‌بینند

به گزارش خبرگزاری برنا از مشهد، هادی رضایی درباره اهدای مدالش به موزه کمیته ملی المپیک و پارالمپیک، گفت: مدال طلایم در المپیک ۱۹۸۸ سئول را به موزه اهدا کردم. این افتخار را داشتم که در المپیک‌های سئول، بارسلونا و ‌آتلانتا به عنوان کاپیتان تیم ملی والیبال نشسته به عنوان قهرمانی دست یابم که اولین مدال طلایم را به موزه اهدا کردم. یکی از مدال‌هایم به آسایشگاه شهید فیاض‌بخش مشهد اهدا شده است و یکی دیگر از مدال‌هایم در موزه دیگری است. البته چندین مدال جهانی دیگر و پارالمپیک هم به عنوان مربی کسب کردم.

وی ادامه داد: تصورم این است که اگر این مدال‌ها در مکان‌های عمومی مانند موزه قرار بگیرد به جای اینکه تنها خودم و خانواده‌ام ببینند در دسترس عموم مردم بیشتری قرار می‌گیرد و در بخش افتخارات ورزش جانبازان و معلولین در بعد از انقلاب که می‌تواند به عنوان یک الگو در جامعه ما مطرح شود، پررنگ‌تر است.

کاپیتان اسبق و سرمربی فعلی تیم ملی والیبال نشسته، تصریح کرد: والیبال نشسته اولین رشته تیمی بود که در مجموع بازی‌های المپیک و پارالمپیکی موفق به کسب مدال طلا شد. تمام اینها افتخاراتی است که شاید خیلی‌ها ندانند که با چنین حرکاتی می‌توان آن را به نسل جدید جامعه معرفی کرد که با پیشینه ورزشکاران جانباز و معلول به خصوص جانبازانی که در دو جبهه قهرمان بودند و افتخارآفرینی کرده‌اند بیشتر آشنا شوند. هر چند شاید خیلی نامی از آنها در جامعه نباشد و مردم ما تنها ورزشکاران مطرح و فوتبالیست‌ها را بشناسند، اما چنین حرکاتی باعث شناخته شدن و معرفی افتخارآفرینان گمنام ورزش ما می‌شود.

رضایی تصریح کرد: حتی باید از این موضوع هم فراتر برویم، خیلی از جوانان و نوجوانان دهه ۸۰ و ۹۰ شاید ندانند که به عنوان مثال قهرمانان المپیکی ما در پیش از انقلاب چه کسانی بودند که از این طریق می‌توانند با این افتخارآفرینان آشنایی بیشتری پیدا کنند. امیدوارم موزه‌ای در خور این نام‌ها شکل بگیرد و به فراموشی سپرده نشود تا به عنوان یکی از افتخارات ورزش ایران به ثبت برسد.

وی در پاسخ به این سؤال که این اقدام باعث شد تا یادی از ورزشکاران افتخارآفرینی شود، که در سال‌های نه چندان دور برای ایران مدال‌آوری کرده‌اند و شاید اکنون به فراموشی سپرده شده باشند، گفت: دقیقاً هدف از قدم اول همین بود؛ مطمئن هستم ورزشکاران دیگر هم حاضر هستند در این مسیر حرکت کنند. به هر حال ورزشکاران پارالمپیکی معمولاً مدال‌های بیشتری دارند که می‌توانند یکی از آنها را به موزه هدیه کنند. از طرفی این پیشنهاد را می‌دهم که این مدال‌ها تا زمان حیات ورزشکاران در موزه قرار گیرد و بعد از آن اگر خانواده‌های آنها خواستند به آنها بازگردانده شود که می‌تواند به عنوان یک راهکار مورد بررسی قرار گیرد. خود من هم این موضوع را برای خانواده‌ام در نظر گرفته‌ام.