زوج‌ها سواد برقراری ارتباط ندارند/ دیالوگ مخصوص زمان بحران را نمی‌دانیم

به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری برنا؛ مسئله ارتباطات و برقراری ارتباط در جامعه، امروزه مبحثی است اجتناب ناپذیر که به هیچ عنوان نمی‌توان از آن صرفنظر کرد و باید در تمامی رفتارهای که یک فرد از خود بروز می‌دهد این موضوع رعایت شود.

در مبحث زندگی مشترک و ازدواج نیز برقراری ارتباط به عنوان اصلی ترین مولفه باید مورد توجه قرار گیرد تا شاکله اصلی رابطه ای پایدار را به وجود آورد، اما متاسفانه بر اساس آمارهایی که در خصوص طلاق در کشور ما وجود دارد شاهد هستیم که این موضوع نادیده گرفته می شود و هیچ گونه ارتباطی مابین زوج ها برای برقراری یک ارتباط منسجم رعایت نمی شود و اگر بخواهیم به صورت مستقیم در این خصوص اظهار نظری داشته باشیم باید بگوئیم سواد برقراری ارتباط بین زوج ها وجود ندارد و افراد بدون هیچ آموزشی به دنبال ایجاد روابطی هستند که دوامی ندارد و نهایتا پس از طی بازه ای زمانی به طلاق ختم می شود.

اصغر کیهان‌نیا، روان‌شناس و مشاور خانواده، در این خصوص به خبرنگار برنا گفت: انسان نیاز به رفع تنهایی خود دارد، و به دنبال فردی می گردد که همزبان و همدل او باشد تا بتواند ارتباطی را با وی برقرار سازد و همچنین انسان موجودی اجتماعی و رابطه گراست و نیاز به گفتگو و مراوده دارد در نتیجه به دنبال فردی خواهد رفت که تمامی معیارهای مورد نظر را برای همسان سازی با خود داشته باشد.

وی ادامه داد: در نتیجه انسان ها با پیدا کردن چنین فردی حاضر به ازدواج می شوند و پس از آن زندگی مشترکی را آغاز می کنند، در صورتیکه تا قبل از ازدواج سعی نکرده اند ارتباطی را برقرار سازند که موثر باشد و فقط براساس معیارهایی همچون همدلی و همزبانی تن به ازدواج داده اند، در این زمان است که دیگر زوج ها قادر نیستند مشکلاتی که گریبانگیر زندگی‌شان می شود را حل و یا حتی راه چاره برای آن پیدا کنند، چون هنر مذاکره درون خانواده را نمی دانند و هیچ سعی و تلاشی نیز برای یادگیری آن انجام نداده اند.

این روان‌شناس ادامه داد: تقریبا از زمان نوزادی تا 2 سالگی هر فردی طول می‌کشد که حرف زدن را یاد بگیرد اما 30 سال به طول می‌انجامد تا حرف نزدن و یا چگونه حرف زدن را بیاموزد، پس بنابراین لازمه سخن گفتن تعمق و تامل است و افراد باید برای اینکه بتوانند به شیوه صحیح سخن را بر زبان جاری کنند تا ارتباطی موثر ایجاد شود نیاز به یادگیری به‌صورت عمیق دارند و نباید فقط به آگاهی‌های سطحی در این خصوص اکتفا کنند.

این مشاوره خانواده در ادامه با پاسخ به این سوال که چگونه می توان یک بگو و مگوی مخرب را تبدیل به یک گفتگوی ساده کنیم بیان کرد: مواردی تحت عنوان بگو و مگوهای مخرب که در زبان محاوره ای از آن استفاده می شود شامل همچون، قهر و آشتی، ترک یکدیگر و دعوای زناشویی است که متاسفانه منجر به طلاق می شود، اما گفتگوی سازنده حاوی دیالوگ هایی است که است که می تواند هر بحران و اتفاقی را که در زندگی مشترک به وقع می پیوندد را به بهترین شیوه حل کند.

وی ادامه داد: متاسفانه بیشتر افرادی که با یکدیگر صحبت می کنند قصدشان از این موضوع مچ گیری و محاکمه طرف مقابل است و بیشتر به دنبال تحقیر و تحکم و تحمیل کردن عقیده اند، در نتیجه طرف مقابل با عملی همچون لج بازی به این موضوع واکنش نشان می دهد و این کشمکش تا طلاق و جدایی ادامه خواهد داشت.

کیهان‌نیا افزود: این موضوع نشان از این دارد که هیچ مهارتی در خصوص از خود گذشتگی از سوی زوج ها وجود ندارد و نمی توانند با استفاده از الفاظی که می توانند فضا را آرام کنند یک زندگی را نجات دهند، زوج ها باید بدانند برای تحکیم یکی رابطه و زندگی باید از خودگذشتگی های فراوانی را نشان دهند تا بتوانند آن را حفظ کنند، البته نمی توان فقط به زوج ها خرده گرفت و باید به بنیان های همچون خانواده مراکز مشاوره و حتی مکان های آموزشی  وظایفی را در این خصوص دارند نیز شدیدترین انتقادها وارد است.

این مشاور خانواده در ادامه نیز به عدم ایفای نقش خانواده ها و آموزش و پرورش در این رابطه پرداخت و بیان کرد: متاسفانه چون در گذشته هیچ آموزشی در این رابطه وجود نداشته است این موضوع به درون خانواده ها راه نیافته است و در شرایط حال حاضر نیز که مسئله ارتباطات به عنوان یکی از اصلی ترین موضوعات درون یک جامعه از آن یاد می شود نیز مورد استقبال عموم خانواده ها قرار نمی گیرد و خانواده ها تمایلی به به فراگیری آن ندارند.

وی در پایان ادامه داد: همچنین در سیستم آموزشی ما نیز بر روی ارتباطات هیچ تاکیدی نمی شود و جزء مغفول مانده ای دیگر در نظام آموزشی ما است، چون قبل از هرچیزی به دنبال آموزش و راهیابی این موضوع به درون مدارس نبوده ایم و به دنبال تربیت کادرهایی برای آموزش دانش آموزان نیز نبوده ایم و ریشه تمامی مسائل در رابطه با عدم برقرای ارتباطات به نبود آموزش در گذشته باز می‌گردد که تا به حال ادامه داشته و اگر ما به همه گیری این موضوع در جامعه هستیم باید تجدید نظری در روند زندگی و ارتباطاتی که درون جامعه رخ می دهد داشته باشیم.