از یک ایده ساده تا مدال طلای کرواسی/ از موانع ترسی ندارم

 از دوره کارشناسی که خیلی اتفاقی متوجه استعداد فوق العاده اش در ابداع و اختراع شده تاکنون، چهار اختراع را به ثبت رسانده و افتخارات بزرگی را به دست آورده است؛ به همین بهانه در حاشیه جشن ازدواج دانشجویی، گفت و گویی کوتاه با وی و همسرش داریم.

او با شور وهیجان و لبخندرضایتی که به نظر می رسد مرهون ازدواج موفق و دستاوردهای علمی اش است، می گوید:

 «در دانشگاه که مسؤول باشگاه پژوهشگران بودم، با اقای جلالی به عنوان مسؤول باشگاه اختراعات آشنا شدم و از من درباره ثبت اختراعی که سه سال روی آن کار می کردند، نظر خواستند، من هم تمام فرآیند اختراعشان را حدس زدم که تعجب کرده و گفتند من سه سال است روی این پروژه با بزرگترین اساتید نفت ایران کار می کنم شما چطور در چند لحظه اول تا آخرش را متوجه شدید. بعد هم تست هوش گرفتند و مشخص شد بخشی از حافظه ام که مربوط به اختراعات است، خوب کار می کند. از من یک ایده برای اختراعشان خواستند که دادم و 9ماه بعد با یک ثبت اختراع برگشته و آن را به من هدیه دادند. از آن زمان، اختراعاتم را با ایشان ادامه می دهم و بعد از این هم قرار است اختراعات را با همسرم که مهندس عمران هستند، به صورت میان رشته ای بین شیمی و عمران ادامه دهیم».

 عروس خانم مخترع که دارنده جایزه علمی سال شهید داریوش رضایی، مدال طلا از کشور کورواسی و مدال نقره از اسلوونی است، در توضیح اختراعاتش می گوید:

«اولین اختراعم، پوست کن و خردکن در حجم بالا بود که در کمتر از سی ثانیه صیفی جات را (برای رستوران ها و دانشگاه ها، سربازخانه ها و...) همزمان پوست کنده و به اشکال دلخواه برش می زند. اختراع دوم، یک ابرخازن است که با مواد نانو درست شده و بزرگترین ظرفیت خازنی دنیا را دارد. مورد بعدی، جداساز آب و نفت با استفاده از گرافن است و موارد چهارم و پنجم نیز در دست تهیه هستند».

از مشکلات مسیر به ویژه در زمینه ثبت اختراع و حمایت مالی که می پرسم، وجود بی مهری ها را تأیید و در عین حال، بی درنگ تأکید می کند: «در ناامیدی بسی امید است...».

بعد هم با حسی ناب و زیبا ادامه می دهد:

«خوشبختانه تا مجرد بودم خانواده ام حمایت خیلی خوبی داشتند و چه مادی چه معنوی، مشوقم بودند. حالاهم همسرم از دل و جان حامی و همراهم هست بنابراین از موانع ترسی ندارم و تا رمق داشته باشم ادامه می دهم؛ حتی فرزندانمان را هم مخترع پرورش می دهم».

آقاداماد هم که دانشجوی مهندسی عمران است، حرف های همسرش را تأیید می کند و می گوید:

«شرط من برای ازدواج، حفظ حجاب همسرم بود و شرط او، ادامه فعالیت های علمی اش که هر دو پذیرفتیم و مشکلی در این زمینه نداشتیم».

عروس خانم که دانشجوی برتر استان فارس نیز شناخته شده است، با وجود همه مشغله علمی که دارد، از خانه داری و همسرداری چیزی کم نمی گذارد؛

«تنها زمانی که همسرم سر کار یا دانشگاه باشد، به کار علمی مشغولم و به هیچ وجه اجازه نمی دهم کار علمی در هر سطحی، به زندگی و همسرداری ام ضربه بزند. همسرم نیز با ویژگی های کم نظیری همچون صبر، گذشت و باخدا بودن، بسیار کمک کارم است».

 آخرین سوالم از او برای یک توصیه علمی همسرانه به عروس خانم ها، همزمان می شود با پخش نماهنگی درباره امام رضا(ع) و در حالی که سخت منقلب شده و اشک در چشمانش حلقه زده، سوالم را فراموش می کند و با بغض می گوید:

 «دوست دارم سال آینده با فرزندمان به محضر آقا مشرف شویم و تا همیشه همراه و همسفر هم بمانیم».

گفتگو: زهرا شریعتی