مدیران ناموفق یا لیدرهای بی‌فکر
هرگاه که بخواهیم ایده موفق یا تیم به نتیجه مطلوب رسیده ای را بررسی کنیم همیشه مدیر ، کاپیتان یا لیدر آن را بررسی میکنیم ، بصورت روتین میگوییم فردی که بتواند خوب مدیریت بکند ، بشنود و در بازه زمانی خاص تصمیم بگیرد ولی هیچگاه نمی‌گوییم کسی که جرأت ریسک کردن را داشت و خود را در ورطه بازی آورد و با علم اینکه میدانست شکست قسمتی از بازی خواهد بود تلاش کرد و نتیجه کرد کاری که کرده بود.
در این بین باید از مدیرانی یاد کرد که منصوب جمعی بودند ولی به سلیقه دیگران مدیریت نکردند و رضایت مدیر بالادست برایشان بمانند یک رفاقت کوچک ماند ولی اینکه چهارچوب مدیریتی خود را بدون رضایت آنها اعمال بکند اوج خطر پذیری بود که انجام دادند و نتیجه تلاشهای فکری خویش را با پاداشی همچون عزل ، توبیخ و یا کاهش حقوق بجان پذیرفتند که باید در این یادداشت آنها را اصحاب کهفی دانست که دیگر وجود ندارند.
مدیران امروز نه تنها لیدر یا به عبارت فارسی آن پیشرو نیستند که خود ترمزی برای جریان توسعه ای بحساب می‌آیند که مبادا از چهارچوب و رضایت مدیر بالادست خارج شوم که صندلی چرخان را از دست خواهم داد ، در صورتی که آن مدیر اصلا بفکر این عزیز نبوده و برای رضایت مدیر بالایی در تلاش است و حاصل این چرخه معیوب میشود بخشنامه ها و یا دستورالعمل هایی که مقدس شمرده شده ولی یک شبه با حکم وزیری عاقل و یا حکیمی دانا متوقف و به عبارت اداری کم لم یکن تلقی گردیده و مدیر لرزان داستان ما بمانند منارجنبان چنان میلرزد که وای حال چه کنم؟ مگر میشود با این بخشنامه ها کسی را دنبال نخود سیاه نفرستاد و مدیریت کرد؟
داستان کرونا و نظارت فضای مجازی و بوجود آمدن سامانه های الکترونیکی خط بطلانی بود بر تفکرهای سابق و مشوقی برای رهبران و یا لیدرهای خلاق که بایستی با خلاقیت این حصار خود ساخته را شکست ولی بهانه نبود اینترنت در ادارات ترمزی کوچک است برای آنهایی که هنوز توسعه را در قالب فضای مجازی جستجو میکنند و مشوق مدیران کاغذی و بروکراسی باز که آخ جان باز برمیگردیم به دوران امضا کاغذ و قدرت خود را باز هم در امضا نکردن درخواست مردم نشان خواهیم داد و این واقعیتی است که باید سامانه های جامع الکترونیکی در این فضا گسترش یابند تا شاید این مدیران ناکارآمد از قطار توسعه پیاده شده و در کنار ریل نظاره گر لیدرهای خلاقی باشند که میخواهند الگوریتم ها را ساده تر نموده و شاید برای امضا یک نامه زمان را از یک ماه به یک دقیقه تعدیل دهند.
توسعه بوجود نیامد مگر با مطالبه گری مدیرانی خالص و خاص که خود را از جنس بومیان منطقه ببیند و با داشتن حتی نظر مخالف با مخالفین فکری خود با آنها برسر موضوعات منطقه ای هم پیمان شده و یک موضوع را مطالبه و برای به نتیجه رسیدن آن از همه جوانب به تلاش خود ادامه دهند ولی مدیر نالایق همیشه بهانه مخالفان را میگیرد که آنها سنگ جلوی پایم هستند ولی حتی با اهرم تکلم نیز برای جابجایی این سنگ تلاش نمیکنن.
پیشرفت در تمامی جوانب نیازمند لیدرهایی است که خود را ملاک حق و باطل نکنند و در جذب حداکثری خلاقیت فکری و خرد جمعی تلاش نمایند که شاید روزی برای یک امضا مردم انتظار یک ماهه نکشند.
نظر شما
پیشنهاد سردبیر
پرونده ویژه
