عظیمی: این همه اتفاق برای یک سال فوتسالی زیاد است!

به گزارش خبرگزاری برنا، عظیمی ستاره تیم مس سونگون و تیم ملی ایران انگار برای همه کاری شتاب دارد. شاید این یکی از خصوصیات جوانی است. بازیکن 23 ساله‌ای که خیلی زود ستاره شد، خیلی سریع رشد کرد، خیلی پرشتاب در تیم ملی درخشید و به سرعت مصدوم شد.

این همه ماجرا برای پسری که از تایباد خودش را به فوتسال ایران و آسیا تحمیل کرد زیادی بود اما علیرغم سبک بازی درگیرانه‌اش خوش قلب و خنده‌رو از روی تخت بیمارستان با ما مصاحبه کرد.

به نظر می‌رسد حالت خوبه؟

+ خیلی! (با لبخند) خدا رو شکر. جراحی خوب پیش رفت و به آینده امیدوارم. 

سال عجیبی را پشت سر گذاشتی. از قهرمانی آسیا تا محرومیت و جام جهانی و ... 

+ قبول دارم. برای 9 ماه این همه اتفاق خیلی زیاد است. بهار با تیم ملی در تایلند قهرمان آسیا شدیم. افتخار می‌کنم که در کنار ستاره‌های باتجربه این فرصت را آقای شمسایی به من داد که بازی کنم و گل بزنم و واقعاً لذت بالا بردن جام قهرمانی با لباس تیم ملی بی‌نظیر است. خاطرات بازی‌های بانکوک را هیچوقت فراموش نمی‌کنم.

البته جنجال با لباس باشگاهی هم کم برایت دردسر نداشت.

+ من عضو کوچکی از خانواده بزرگ فوتسالم، هیچوقت قصد بی‌احترامی به بازیکن حریف یا تماشاگران را در بازی مقابل گیتی‌پسند نداشتم. عذرخواهی کردم و اگر به آن روز برگردم حتماً خیلی بیشتر مراقب رفتارم هستم. بازی دو تیم مس و گیتی واقعاً ال‌کلاسیکوی فوتسال ایران و شاید آسیاست. فشار زیادی روی بازیکنان دو تیم بود و تبعاتش را هم دادیم. روزهای بدی بود ولی از آن به عنوان یک درس یاد می‌کنم و باز هم عذرخواهی می‌کنم اگر کسی را از خانواده محترم فوتسال آزرده کردم.

و جام جهانی ازبکستان؟

+ بعد از اتفاقات بازی با گیتی‌پسند من در شرایط روحی مناسبی نبودم، فشار زیادی هم به کادر فنی وارد شد که روی اسمم خط بکشند. من به همه منتقدان احترام می‌گذارم اما به عنوان یک سرباز در لباس تیم ملی با تمام وجودم جنگیدم. هر وقت به من اعتماد شد به زمین رفتم و گل زدن در جام جهانی از عسل هم شیرین‌تر بود. متاسفانه انتظاری که از خودمان داشتیم را نتوانستم برآورده کنیم و شرمنده مردم شدیم. 

اما در برگشت به لیگ به موتور گلزنی مس سونگون تبدیل شدی.

+ بله خدا را شکر به لطف حمایت همه بازیکنان و آقای بی‌غم سرمربیمان سعی کردم بعد از دو هفته محرومیت و دور بودن از زمین عملکرد خوبی داشته باشم. به صدر جدول گلزنان هم رفتم اما مصدومیت یقه‌ام را گرفت. این را هم می‌گذارم پای تقدیر و اراده خدا که حتماً حکمتی در آن است. 

چطور مصدوم شدی؟ 

+ سبک بازی من درگیرانه و فیزیکی است، با هر دو پا ضربه می‌زنم، متاسفانه در یک لحظه توپ بین من و بازیکن روبرویم در تمرین گیر کرد و ضربه خیلی محکمی که زدم باعث شد رباط داخلی زانویم صدمه ببیند. خیلی تلاش کردم که با فیزیوتراپی برگردم اما تشخیص همزمان چند پزشک سرشناس این بود که جراحی کنم. 

جراحی چطور بود؟ 

+ اگر بگویم همه چیز خوب بود که واقعیت ندارد. (می‌خندد). چون وقتی در اوج آمادگی مصدوم می‌شوی، بازی‌ها را تلویزیون می‌بینی، بعد جریان بیهوشی و جراحی و فکرهایی که به ذهن بازیکن مصدوم می‌آید را مرور می‌کنی واقعاً سخت است. اما خیلی از کادر پزشکی به ویژه آقای دکتر رازی ممنونم، من به کار آنها اعتماد دارم و امیدوارم خیلی زود بتوانم دوباره در خدمت باشگاه و تیم ملی باشم. 

باشگاه مس سونگون در این مدت از شما حمایت کرد؟

+ بله خوشبختانه مس سونگون ورزقان یک باشگاه حرفه‌ای است و با درک شرایط من به جای فشار آوردن برای بازی کردن به هر قیمتی، کمکم کردند تا جریان جراحی و معالجه در بستر آرامی صورت بگیرد. از محبت مدیران باشگاه، بازیکنان و همینطور هواداران خونگرمان سپاسگزارم. 

با این سرعتی که برای انجام همه کارها در کوتاه‌ترین زمان داری برنامه بعدیت چیه؟

+ فعلاً فقط استراحت! باید دوران نقاهت را بدون سرعت طی کنم! (می‌خندد). وقت بیشتری را کنار خانواده می‌گذرانم. از شما هم در سازمان لیگ ممنونم. تشکر ویژه از کمیته فوتسال دارم که از لحظه مصدومیت تا جراحی و حتی همین الان هم پیگیر شرایط بودند.

انتهای پیام/