قصه پر غصه فوتبال باشگاهی در ایران/ حاشیه امنیت مدیران نالایق!

حجت اله اکبرآبادی/ فوتبال به عنوان یک صنعت پولساز در جهان، در ایران هزینه بر است و هشتش گرو نه اش است. چرا چنین است دلایل خاص خود را دارد و شاید یک دلیل‌اش این است که فوتبال از جیب دولت و شرکت‌های دولتی ارتزاق می‌کند. تا مادامی هم که چنین است کسی نگران هزینه کرد در فوتبال نیست و این چاه ویل پول‌های بی زبان را می‌بلعد.

حضور مدیران غیر آشنا با موئلفه‌های باشگاه‌داری و تیم‌داری هم مزید بر علت شده تا باشگاه‌ها تاوان سختی از این بابت بپردازند. بی شک وقتی مدیری ناآشنا در راس باشگاهی قرار می‌گیرد توسط دلال‌ها و سودجویان احاطه می‌شود و سرش به سادگی کلاه می‌رود. بگذریم از اینکه عده‌ای معتقدند این مدیران دانسته سراغ واسطه‌ها و دلالان می‌روند تا این وسط سهمی از حیف و میل‌های صورت گرفته به خودشان برسد.

براین مبنا مربیان و بازیکنان خارجی غیر کارآمد به باشگاه‌ها با قرارداد‌های سنگین و غیر واقعی تحمیل می‌شوند تا پس از چند صباح که خروجی چندانی از سوی آنها دیده نمی‌شود عذرشان خواسته شود. مصیبت دو چندان زمانی است که اغلب این خارجی‌ها به دلیل بستن قرارداد‌های یکسوبه به فیفا شکایت می‌کنند تا پول چند برابری به جیب بزنند. طی این سال‌ها هم کسی نخواسته از مدیران نالایق بازخواست کرده و آنها را به خاطر زیان انباشته‌ای که ایجاد کرده‌اند دادگاهی کند. 

شاید اگر طی این سال‌ها یک مدیر ناکارآمد دادگاهی می‌شد و از حاشیه امنیت برخوردار نبودند هر کس به خود اجازه نمی‌داد که در فوتبال باشگاهی ایران به سادگی مسئولیت قبول کند. در حقیقت متعاقب چنین مدیریت‌های ناکارآمدی است که فساد در فوتبال ریشه دوانده و مقابله با آن دارای پیچیدگی‌های خاص خود است. از این جهت که فساد در فوتبال به صورت شبکه‌ای در آمده و پشت پرده آن دست‌های زیادی وجود دارد.

این وسط باید به فساد در باشگاه مس رفسنجان در چند فصل قبل اشاره کرد که معلوم نیست چرا صدور احکام افراد متخلف در آن از سوی قوه قضائیه زمان بر شده است؟!

به هر روی تا یک عزم ملی برای مبارزه با فساد و هدر رفت پول در فوتبال شکل نگیرد، نمی‌توان امید چندانی به رشد و ارتقای فوتبال باشگاهی در ایران داشت. فوتبالی که از عرصه آسیا هم عقب افتاده و معلوم نیست چه زمانی می‌خواهد با باشگاه‌هایی رقابت کند که به تمام معنا حرفه‌ای‌اند.

انتهای پیام/