آیا ربات‌های انسان‌نما به تکامل هوش مصنوعی کمک می‌کنند؟

زهرا وجدانی؛ طراحی بهینه باید از مصالحه‌های تکاملی که ما را شکل داده است، دوری کند. اگر شما یک ابرهوش ماشینی باشید که به یک بدن برای حرکت نیاز دارد، آیا فرم انسانی را انتخاب می‌کنید؟ احتمالاً نه.

زیست‌شناسان نظری قطعی در مورد چگونگی تکامل دوپایی ما ندارند، اما مانند هر چیز دیگری در زیست‌شناسی، این فرم بیشتر شبیه یک سازه ناقص است تا طراحی بهینه. حرکت و حفظ تعادل بر روی دو پا یک feat مهندسی شگفت‌انگیز است، اما در زمین‌های ناهموار مشکل‌ساز است و فشار زیادی بر روی ستون فقرات که ابتدا برای چهار پا تکامل یافته، وارد می‌کند. اگر ما از چهار پا آغاز نکرده بودیم، آیا ممکن نبود که شکلی شبیه به نیمه‌اسب بهتر باشد؟

با این حال، در بخش فناوری، ربات‌های انسان‌نما به‌عنوان دستیار فرهنگی به یک دیگر یکی از اهداف مقدس دیگر، یعنی هوش عمومی مصنوعی، عمل می‌کنند.

این هفته گزارش شد که متا در حال برنامه‌ریزی برای سرمایه‌گذاری بزرگ در ربات‌های انسان‌نمای هوش مصنوعی است. تمرکز اولیه آنها بر روی کار‌های خانگی خواهد بود.

شرکت‌هایی مانند Figure AI و Agility Robotics در حال حاضر در حال ساخت ربات‌های دوپایی الکترونیکی برای انجام وظایف انبارداری مانند جابه‌جایی کالا‌ها هستند. اما خارج از کاربرد‌های خاص، واقعاً نیازی به این ماشین‌ها وجود ندارد.

این تصادفی نیست که ربات‌های انسان‌نما و هوش عمومی مصنوعی، خواب‌های شعف‌زده‌ای از افرادی هستند که تحت تأثیر داستان‌های علمی-تخیلی بزرگ شده‌اند. هر دو فرض می‌کنند که فرم انسانی، چه از لحاظ جسمی و چه ذهنی، اوج تکامل است.

با این حال، ذهن انسان، که به هیچ وجه یک "هوش عمومی" نیست، برای انجام وظیفه خاصی که هدایت یک بدن انسانی است، تکامل یافته است و خود این بدن نتیجه مصالحه‌های تکاملی است. رایانه‌های ساده می‌توانند در بسیاری از وظایف فیزیکی از ما بهتر عمل کنند. حتی قدرت‌های استدلال انتزاعی ما محدود است. فقط سعی کنید یک شی ریاضی نه‌بعدی را تجسم کنید یا استدلال‌های ۱۰۰ کتاب فلسفی را به طور همزمان ترکیب کنید. هوش مصنوعی می‌تواند در حال حاضر کار بهتری در این زمینه انجام دهد.

اما ما در برخی جنبه‌ها فوق‌العاده هستیم. به وظایف ساده، اما ظریفی مانند شستن یک لیوان شراب، تعویض پوشک یا قرار دادن یک گل در یک چیدمان فکر کنید. حال تصور کنید که این کار‌ها را با چشمان بسته انجام دهید. متوجه می‌شوید که چقدر کم به دیدن وابسته است و چقدر بیشتر به حساسیت فوق‌العاده پوست و همچنین توانایی اندازه‌گیری تنش، فشار و وزن از طریق عضلات انگشتان، دست‌ها و بازو‌ها وابسته است. ایجاد حس لامسه در هر میلی‌متر مکعب از بدن چالشی مهندسی به مراتب دشوارتر از دیدن است، که خود هنوز یک مشکل کاملاً حل نشده در رباتیک است.

آیا یک ربات مراقبت از خانه می‌تواند به آن حد حساس باشد؟ و حتی اگر بتواند، چرا باید به دو پا و دو دست محدود شود؟ چرا نه چهار یا شش پا تا بتواند یک فرد سالخورده یا بیمار را به راحتی جابه‌جا کند بدون ترس از سقوط؟

به گزارش فایننشال تایمز، یک استدلال این است که آنها ممکن است ترسناک به نظر برسند. دیگری این است که ربات‌های شکل انسانی برای محیط‌هایی که برای انسان‌ها طراحی شده‌اند، مناسب‌ترند.

هر دو نکته تا حدی درست هستند. با این حال، هیچ ربات، چه انسان‌نما و چه غیر انسان‌نما، به اندازه ما چندکاره نخواهد بود - به‌ویژه نه با قیمتی که کسی بتواند پرداخت کند.

دقیقاً همان‌طور که در هوش مصنوعی یک "مرز دندانه‌دار" وجود دارد، جایی که سیستم‌ها که در یک وظیفه عالی عمل می‌کنند، در یک وظیفه مرتبط دیگر ممکن است به شدت ضعیف عمل کنند، قابلیت‌های یک ربات نیز احتمالاً به شدت متغیر خواهد بود. چیدمان گل ممکن است ممکن باشد - چرا که بدترین چیزی که ممکن است پیش بیاید، خراب شدن یک گل است -، اما تغییر پوشک و مراقبت از سالمندان ممکن است برای همیشه خارج از دسترس باشد.

به‌طور خلاصه، انتظار می‌رود ربات‌ها همچنان تخصصی باقی بمانند.

آن ابرهوش مصنوعی احتمالاً هرگز یک طراحی بدنی را برای حمل ذهن خود انتخاب نمی‌کند. چرا ظرفیت محاسباتی را به آنچه که در یک جمجمه واحد جا می‌شود، محدود کنیم؟ یا تحرک را به آنچه که یک مجموعه خاص از اندام‌ها می‌تواند انجام دهد، محدود کنیم؟

در عوض، آن ممکن است در مزرعه سرور خود نشسته و به‌صورت بی‌سیم به هر پوسته رباتیکی که نیازش در آن لحظه است، متصل شود. ممکن است حتی گاهی فرم انسانی را فقط برای تنوع امتحان کند.

انتهای پیام/