به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا؛ در دل تمامی رخدادهای مثبت جشنواره فیلم فجر که بر آینده سینمای ایران اثرگذار است و توقیق بیش از پیش آن را سبب میشود، نفس حضور فیلماولیها یکی از آن جلوههای مطبوع و در عین حال امیدوارانه مهمترین رویداد سینمایی کشور است، آنجا که فیلمسازان جوان و کارگردانانی که نخستین فیلم بلند خود را مقابل دوربین بردهاند، چشم ما را به آینده سینمای کشور روشنتر از بیش میکنند.
در همین راستا چهلوسومین جشنواره فیلم فجر میزبان ۱۳ کارگردان فیلماولی است تا با حذف بخش سودای سیمرغ، شاهد رقابت ایشان با سایر فیلمسازان از جمله ابراهیم حاتمیکیا، رسول صدرعاملی و ابوالفضل جلیلی باشد؛ اتفاق که میتواند رقابت ۳۳ کارگردان در بستر جشنواره فیلم فجر در کنار چهار اثر پویانمایی را جذابتر از پیش کند.
بدون تردید این مهم از منظر اینکه جشنواره را بسان همیشه آن به عنوان بستری برای بروز و ظهور استعدادهای نو در قاب هنر هفتم قلمداد میکند، از شاخصههای رویدادی شمرده میشود که نه تنها نمیتوان به آسانی چشم از آن بست که بایسته و شایسته است تا با تامل و ژرفای بیشتری نظر بر منظرش انداخته شود.
گرچه از نظر کمیت، تعداد فیلماولیهای این دوره از جشنواره با دوره پیشین یکسان است، اما آنچه وجه تمایز این دو دوره خوانده میشود، حضور بازیگران چهره و شناختهشده در آثار کارگردانان فیلماولی جشنواره چهلوسوم است، اتفاقی که با در نظر گرفتن تاثیر بازیگران مطرح بر تسخیر گیشه، میتواند عامل مهمی بر فروش بهتر آن فیلم در فردای سینماهای سراسر کشور شمرده شود.
تنوع در گونه، از دیگر ویژگیهای آثار کارگردانان فیلماولی جشنواره پیش رو خوانده میشود، جایی که هم با درامهای ورزشی و اجتماعی مواجه هستیم و هم آثاری با محوریت تاریخ معاصر روی پرده نقرهای قرار میگیرد. کمدی اجتماعی و کمدی تاریخی از دیگر گونههای حاضر در جشنواره چهلوسوم خوانده میشود که توسط فیلماولیها ساخته شده است.
در این بین از شهاب حسینی، محسن کیایی، حسن معجونی، مهدی هاشمی، ساره بیات، هدی زینالعابدین، غزل شاکری و صابر ابر به عنوان بازیگران مطرحی میتوان یاد کرد که در آثار ایندست کارگردانان جشنواره چهلوسوم حضور پیدا کردهاند.
به هر روی باتوجه به آنچه رفت، حضور متعدد فیلماولیها با چاشنی تنوع ژانر و بهره از بازیگران شناختهشده که احتمالا فیلمنامههای درست و سالم در تصمیم آنان برای ایفای نقش در این آثار بیتاثیر نبوده است را باید به فال نیک گرفت، چراکه فارغ از هر رای و آرایی، پنجره امیدی رو به سوی فردای خوشتر سینمای این سرزمین کهن باز میکند.
یادداشت: مصطفی محمودی منتقد سینما و مدرس دانشگاه