هوش مصنوعی، در خدمت سوگواری دیجیتال

در حالی‌که فناوری هوش مصنوعی به سرعت در تار و پود زندگی روزمره انسان‌ها تنیده می‌شود، اکنون پا به عرصه‌ای گذاشته که تا پیش از این، بیشتر به حوزه‌های معنوی، عرفانی یا دینی تعلق داشت؛ دنیای مرگ، فقدان و سوگواری.

به گزارش تک کرانچ، در سال‌های اخیر، استارتاپ‌های فعال در زمینه هوش مصنوعی تلاش کرده‌اند تا ابزار‌هایی توسعه دهند که بتوانند پل‌هایی دیجیتال میان زندگان و درگذشتگان بسازند. یکی از این پیشگامان، شرکت کره‌ای DeepBrain AI است که با معرفی ابزاری به نام Re;memory، امکان گفت‌وگوی مجازی با افرادی که دیگر در قید حیات نیستند را فراهم کرده است. این فناوری نوین، با استفاده از ضبط‌های حرفه‌ای و تکنولوژی پرده سبز، آواتار‌هایی واقع‌گرایانه از متوفیان می‌سازد که قادر به مکالمه و تعامل با بازماندگان هستند.

براساس گزارشی از روزنامه نیویورک تایمز، در یکی از نمونه‌های ارائه‌شده توسط این شرکت، زنی به کمک فناوری موفق می‌شود گفت‌وگویی مجازی با همسر متوفای خود داشته باشد. واکنش‌های احساسی عمیق این زن در حین مکالمه، به‌خوبی گویای قدرت بالقوه این فناوری در بازآفرینی لحظاتی تسلی‌بخش، امیدبخش و در عین حال چالش‌برانگیز برای افراد داغ‌دیده است.

از دیرباز، تمایل به حفظ ارتباط با عزیزان از دست‌رفته بخشی از فرهنگ و روان انسان‌ها بوده است. بسیاری از سنت‌های دینی و آیینی، آیین‌هایی برای تکریم مردگان و حتی ارتباط با آنان پیشنهاد داده‌اند. اما آنچه اکنون پیش‌روی ماست، چیزی فراتر از نمادپردازی یا خاطره‌گویی است. این فناوری، نوعی بازسازی دیجیتال و شبیه‌سازی رفتاری و تصویری از فرد از‌دست‌رفته ارائه می‌دهد که می‌تواند تجربه‌ای به مراتب ملموس‌تر و شخصی‌تر برای بازماندگان رقم بزند.

با این حال، ورود هوش مصنوعی به این عرصه، سؤالات و چالش‌هایی جدی نیز به همراه دارد. از یک سو، این فناوری می‌تواند فرآیند سوگواری را برای بسیاری از افراد تسهیل کند و به آنان اجازه دهد تا با فرد متوفی وداعی مجازی و شاید دلگرم‌کننده داشته باشند. از سوی دیگر، برخی روانشناسان و کارشناسان اخلاق نگران هستند که این ابزار‌ها بتوانند چرخه طبیعی سوگواری را مختل کرده و منجر به وابستگی‌های احساسی غیرواقعی یا سرکوب عواطف واقعی شوند.

به نظر می‌رسد که در سال‌های پیش‌رو، استفاده از این فناوری‌ها گسترش خواهد یافت و باید هم‌زمان با توسعه فنی، گفت‌وگویی عمیق درباره پیامد‌های روانی، اخلاقی و اجتماعی آن نیز در سطح جامعه شکل بگیرد. آیا این تجربه‌ها کمک به پذیرش مرگ و فقدان خواهند کرد یا دری تازه به روی انکار مرگ خواهند گشود؟

آنچه روشن است، این است که هوش مصنوعی تنها ابزار تحلیل داده‌ها و خودکارسازی فرایند‌ها نیست؛ بلکه در حال تبدیل‌شدن به واسطه‌ای عاطفی و حتی وجودی میان انسان‌ها و مفاهیم بنیادی زندگی نظیر عشق، خاطره، و مرگ است.

انتهای پیام/