
«چقدر خوبیم ما» این همان جمله طلایی است که عادل فردوسیپور گزارشگر بازی دو تیم ایران و آرژانتین بعد از موقعیت عالی گلزنی که در این بازی توسط اشکان دژاگه از دست رفت، به زبان آورد. همان بازیای که علیرغم این که شکست خوردیم، اما به دل هشتاد میلیون ایرانی نشست و یوزهای ایرانی با هدایت کارلوس مانوئل بریتو لئال کیروش خوش درخشیدند. حالا در حالی در آستانه جام جهانی 2018 قرار گرفتهایم که با تیمهایی چون پرتغال و اسپانیا که در سطح یک فوتبال دنیا قرار دارند و صاحب بازیکنانی چون کریس رونالدو، ریکاردو کوارشما، آندره سیلوا، دخیا، کارواخال، پیکه، راموس، آلبا، بوسکتس، سیلوا و اینیستا هستند، هم گروه هستیم. آن جمله طلایی فردوسیپور را در ابتدای این یادداشت آوردم که بازی ایران و آرژانتین را بار دیگر در ذهنمان مرور کنیم و به یاد آوریم که اگر داور آن مسابقه، عدالت را رعایت کرده و پنالتی صددرصدی را به سود تیم ملی کشورمان گرفته بود، آن بازی را شاید با برد پشت سر گذاشته بودیم و با گریزی دوباره به آن بازی، این مهم را دریابیم که تیم ملی ما میتواند در برابر پرتغال، اسپانیا و مراکش مثل بازی با آرژانتین و نیجریه خوش بدرخشد و این تیمها را حتی به زانو درآورد. تیم ملی ما در حال حاضر مهاجمانی و هافبکهایی با قابلتهای بالا چون علیرضا جهانبخش، سامان قدوس، سردار آزمون، سعید عزتاللهی، مسعود شجاعی، اشکان دژاگه و... را دارد، بازیکنانی که در اروپا و در لیگهای معتبر این قاره توانستهاند، شایستگیهای خود را تمام و کمال به نمایش بگذارند. از طرف دیگر هدایت تیم ملی ایران را سرمربی کاربلد، بادانش و کارکشتهای چون کیروش برعهده دارد. فردی که ایران را دو بار پیاپی به جام جهانی برده است. او در دوران مربیگریاش در کشورمان ایران، تیم ملی را به مدت ۱۷ ماه در جایگاه نخست رنکینگ تیمهای آسیایی نگه داشته که طولانیترین زمان در تاریخ تیم ملی فوتبال ایران است. کیروش در این دوره از بازیهای مقدماتی جامجهانی مقتدرانه تیم ملی را پس از روسیه میزبان و برزیل، به عنوان سومین تیمی که در جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه حضور خواهد داشت، بالا آورد و به جمع 32 تیم حاضر در جام جهانی برد تا دیگر ایرانیها آن استرسها و اضطرابهای سال 1998 یا 2006 را جهت صعود به جامجهنی نداشته باشند. حالا با نگاهی گذرا به بازیهای ایران در جام جهانی 2014 و مقدماتی جام جهانی 2018 بیش از پیش به کسب نتیجه در جامجهانی خوش بین خواهیم شد. اما موضوع مهم دیگری که در این روز ها باید به آن توجه داشت، حمایت شایسته و بایسته از تیم ملی و 23 بازیکن ملیپوشمان در جام جهانی است. علی دایی، اسطوره فوتبال ایران که سابقه حضور در دو دوره از رقابتهای جامجهانی را در کارنامه دوران بازیگریاش دارد، در این روزها حمایت جانانهای از تیم ملی انجام میدهد، بگذریم از این موضوع که عدهای می گویند بعد از کیروش، فدراسیون او را برای هدایت تیم ملی در نظر گرفته است. باید از این مسائل حاشیهای عبور کرد و فقط به حمایت دایی از تیم ملی توجه کنیم و همه ما در حکم یک علی دایی برای تیم ملی باشیم و مسائل حاشیهای مثل این موضوع که آیا حق خانزاده بوده که در لیست 23 نفره باشد یا اینکه چرا وریا غفوری، سیدجلال حسینی و کاوه رضایی در بین 23 نفر حضور ندارند، کنار گذاشته شوند و همه برای حمایت از تیم ملی یک صدا شویم و به کارلوس 64 ساله که بارها خنده و شادمانی را در طول این سالها به ما هدیه کرده است، خوشبین باشیم.