«صیاد» سوژه خوبی که سینمایی نشد

محمدصالح حجت‌الاسلامی منتقد و کارگردان سینما_ «صیاد» به کارگردانی جواد افشار و تهیه کنندگی محمدرضا شفیعی به مقطعی از دوران ملتهب اوایل انقلاب و جنگ تحمیلی با محوریت شهید علی صیاد شیرازی و نقش ارتش در دفاع از تمامیت ارضی کشور می‌پردازد در حالیکه فضای سیاسی حاکم بر کشور و به‌ویژه اختلافات ابوالحسن بنی‌صدر، رییس جمهور وقت، و شهید بهشتی و حزب جمهوری اسلامی در اشاراتی به دوگانه ایجاد شده بین ارتش و سپاه پاسداران تجلی پیدا کرده است.

«صیاد» فیلمی که می‌خواهد در کنار معرفی یک قهرمان، بخشی از تاریخ را هم به طور جذابی روایت کند. در همین راستا می‌توان گفت مهمترین نقاط قوت این اثر انتخاب موضوع و بازی علی سرابی در نقش صیاد شیرازی است که انصافا با هنرمندی به ایفای نقش پرداخته که با طراحی خلاقانه شخصیت اصلی و سعی در اجرای جزئیات و ریزه کاری های رفتاری و گفتاری شهید صیاد از نکات بارز این اثر است.

اما در دیگر سو تجمع انبوه بازیگران مشهور تلویزیونی در کنار انبوه قاب بندی‌ها و میزانسن‌های تلویزیونی و تکراری این اثر را از سینمایی بودن به سمت تلویزیونی سوق پیدا کرده است.

صحنه‌های جنگی این فیلم با وفور جلوه‌های ویژه میدانی و کامپیوتری نسبتا جذاب است. نماهای لانگ فیلم هم از اتفاقات خوب آن است. ویژگی‌ای که شبیه ژانر وسترن است همان‌طور که تشکیل دوگانه قهرمان و ضد قهرمانان هم بعد دیگری از این شباهت با این ژانر است. همین‌طور تلاش برای انتخاب بازیگران و طراحی و اجرای گریم‌هایی در جهت نزدیک شدن نقش‌ها به اشخاص واقعی هم جالب است؛ این درحالی است که تولیدکنندگان اثر تلاش دیگری هم داشته‌اند تا صدای بازیگران به صدای افراد واقعی شبیه شود.

در کل فیلم صیاد به‌ویژه برای افراد جوان و یا کمتر آشنا با وقایع اول انقلاب و دهه شصت دیدنی است و احتمالا یک نماینده در جمع کاندیداهای سیمرغ بازیگری نقش اول مرد خواهد داشت.

انتهای پیام/